Ghana; Wat een feest :)!

Anula! (goedenavond),

Jullie hebben er lang op moeten wachten maar vanavond dan toch m’n eerste blog!
Even een korte uitleg voor degene die het niet weten: Voor mijn studie moet ik dit jaar een klein onderzoek doen van 4 weken, hiervoor konden we kiezen uit meerdere landen en ik heb gekozen voor Ghana. Voordat we aan het onderzoek moeten beginnen hebben we echter 2 weken vrije tijd dus reis ik op dit moment samen met Inge van het zuiden van Ghana naar het noorden en via het oosten weer terug.
De blog is overigens erg lang geworden aangezien ik uiteraard niet kon kiezen wat er in moest dus uiteindelijk alles erin staat. Voor een korte versie van de reis kunnen jullie altijd Inge’s blog lezen, die wist wel te kiezen. Ingevanrijswijk.wordspress.com

7 April
Yes, de dag van vertrek is aangebroken. Nadat ik mijn lieve zusje en vriendje een dikke knuffel en kus heb gegeven vertrek ik met pap & mam naar Sittard, daar halen we Inge op en onze reis gaat verder naar Brussel. Daar geef ik ook pap en mam een dikke kus en knuffel en gauw gaan we op zoek naar de rest van de meiden waarmee we vliegen. Snel zijn we ingecheckt, eten we ons nog wat en gaan we wachten bij de gate. Helaas duurt het erg lang voor we het vliegtuig in kunnen en vertrekken we een dik half uur te laat. Dit veroorzaakt de nodige stress aangezien we al maar 1 uur overstap hadden in Madrid. De piloot verzekert ons echter dat hij 20 minuten zal inhalen. Bij het landen blijkt dit erg positief gedacht en uiteindelijk rennen we 20 minuten voor vertrektijd van onze volgende vlucht het vliegtuig uit. Gelukkig staat daar een vrouwtje van de maatschappij op ons te wachten, hierdoor zijn we weer helemaal ervan overtuigd dat we het gaan halen. Helaas blijkt dit iets te vroeg gejuicht, als we met 5 minuten op de klok nog door de paspoortcontrole moeten kijkt het vrouwtje wel heel moeilijk. Ze wijst ons de gate en zegt dat we moeten rennen. Hijgend maar euforisch kom ik als eerste aan bij de gate en laat m’n ticket zien. De man bij de gate is helaas minder euforisch en zegt doodleuk: NO. Weer sloeg de positieve stemming om in een negatieve totdat plots het Spaanse vrouwtje weer verscheen en zij na een paar wanhopige belletjes ervoor zorgde dat we toch nog mee mochten. Het eerste obstakel hadden we overleefd .
Aangekomen in Accra bleken de spullen van een meisje nog in Madrid te liggen. De spullen van Inge, Sarah en ik waren er gelukkig wel en aangezien wij met z’n 3en zouden overnachten konden wij meteen door naar het hostel. Buiten zou ons iemand opwachten om ons naar het hostel te brengen, diegene was echter nergens te bekennen. Na een paar belletjes met het hostel hebben we gelukkig een taxi kunnen regelen en kwamen we veilig aan. We hebben nog even buiten geklets met wat andere gasten en zijn daarna heerlijk gaan slapen onder ons muskietennet in een veel te warme kamer.

8 april
Na een onrustige nacht was het tijd voor een regeldagje in Accra. Op de planning stond pinnen, een Ghanese simkaart regelen en een nachtbus vinden voor vanavond. We pakten een trotro (een volgesuwt minibusje) naar het centrum en vroegen een vrouw voor het busstation. Dit bleek de beste zet ooit want deze vrouw liep met ons naar het busstation, vroeg hoe laat ie ging, liep met ons mee richting een ander busstation, ging met ons mee in de trotro, betaalde de trotro, liep weer mee vanaf de trotro naar het busstation en regelde daar voor ons de bus. Dit alles duurde zeker 1,5 uur. Echt super lief dat ze helemaal met ons mee was gegaan, onze eerste indruk van Ghanezen was meteen supergoed! De bus ging wel al 3 uur later dus we gingen gauw terug naar het hostel, pakten onze spullen en gingen naar de bus. We waren ruim op tijd dus konden nog wat eten. Daar merkten we meteen dat blanke meiden zeer geliefd zijn in Ghana. Ze vroegen meteen of we getrouwd waren en waren zeer teleurgesteld toen ik mijn ring liet zien en de foto van Brian. Voor de rest waren ze wel superaardig, ze wilden allemaal ons telefoonnummer en onze Facebook en een man betaalde ons eten. We raakten er bijna aan gewend dat er voor ons betaald werd haha. Inge ondervond wel meteen de gewoonten en gebruiken van Ghana. Toen ze in een winkeltje betaalde met haar linkerhand werd ze boos aangesproken. Je linkerhand is hier je poephand dus die mag je niet gebruiken. Nu lijkt me dit systeem ook niet heel hygiënisch aangezien ze voor de rest dus echt alles met rechts doen, ja ook eten doe je hier met je handen, maar er zal vast een logica achter zitten. Rond half 4, een half uur voor vertrek, begon men de bus in te laden. Flink op tijd! Helaas ging het iets langzamer dan gepland waardoor we uiteindelijk toch een uurtje te laat vertrokken. Ineens begon een man midden in het gangpad te praten, we dachten eerst dat hij een comedian was omdat iedereen begon te lachen. Later begon hij echter ‘amen’ te zeggen en bleek dat hij een priester was. Het leek wel alsof hij ons gehoord had want hij zei zelfs nog ‘i’m not a comedian’ (vonden wij natuurlijk erg grappig). Na de priester stond een vage Ghanese film op het entertainment-programma, hier heb ik gelukkig grotendeels doorheen geslapen. In tegenstelling tot in accra, smeekten we in de bus juist om wat warmte, de airco stond flink hoog en warmere kleding dan ons dunne vestje hadden we beide niet bij. Toen we na een uur of 15 veilig en wel in het warme Tamalé stonden konden we ons al echter niet meer voorstellen dat we het koud hadden gehad.

9 april
In Tamalé hadden we het geluk dat Muni ons op stond te wachten. Muni is de vriend van Nina (een vriendin van de studie). Hij heeft ons opgehaald en we konden onze spullen droppen bij hem thuis. Daarna heeft hij ons een korte rondleiding door Tamalé gegeven voordat we verder gingen naar Larabanga, zijn geboortedorp. Larabanga is echt een superleuk, klein dorpje. Iedereen reageerde super enthousiast op onze komst en op onze eerste lokale woordjes (ik weet even niet meer welke taal ze daar spreken aangezien ze in ieder dorp een andere taal spreken). Alle kinderen kwamen meteen naar ons toe en leerden ons nog meer woordjes waardoor we de volgende dag iedereen perfect konden begroeten. We liepen echt als twee idioten door het dorp en riepen tegen iedereen die we zagen; Anula! ’s Avonds aten we een typisch Ghanees gerecht dat zijn moeder had klaargemaakt: tzizeth met greengreen. Een papperige bol van deegachtig spul waar je kleine stukjes van af moest plukken, deze moest je in de groene slijmerige soep(greengreen) dopen en vervolgens moest je het wegslikken zonder te kauwen. Niet echt een succes met mijn fobie voor drillerig eten. Na het eten namen Muni en boutik, een vriend van hem, ons mee naar het einde van het dorp voor een prachtige sterrenhemel. Zo mooi heb ik hem echt nog nooit gezien! Voor het slapen hebben we nog genoten van onze eerste bucket shower; een emmer water met een beker achter een muurtje. Klinkt niet heel geweldig maar ik heb me in Ghana nog nooit zo fris gevoeld.

10 april
Vroeg uit de veren want vandaag stond de safari op de planning! Hoewel niet de complete big 5 te zien zouden zijn was er wel hele grote kans op olifanten. Muni en Boutik brachten ons op de motorbike naar het park. Echt ideaal vervoer, zo lekker in de wind. We kwamen ietsje te laat aan want de groep was al aan ‘t vertrekken maar gelukkig konden we nog aansluiten. De eerste beesten die we tegenkwamen waren warhogs (pumba uit de lion king), echt supergrappige beestjes die op hun knieën gaan als ze eten willen zoeken. Later zagen we een antilope door de bosjes rennen en toen we aankwamen bij het water zagen we eindelijk de olifanten! Echt supermooie indrukwekkende beesten. We hadden geluk en zagen er n stuk of 3 bij het wassen, later nog 2 die naar het water toeliepen en bij een andere plas zagen we er nog 3. Inge had ook nog het geluk een krokodil te zien die heel even uit het water omhoog kwam maar die ik helaas heb gemist. Na de safari hebben we heerlijk ontbeten met brood, thee en een gebakken eitje met uitzicht op het park. Doordat de safari zo vroeg begon voelde het als 2 uur ‘s Middags maar was het pas half 11. We hadden dus nog alle tijd. De jongens stelden voor om nog een kano tocht te doen in een nabij gelegen dorpje. We hadden echter niet genoeg geld dus moest Inge eerst samen met Muni op de motor naar een wat groter dorp 20 minuten verder om te pinnen. Omdat het niet zeker was dat de pinautomaat open was moest hij eerst aan iemand anders vragen te bellen naar iemand in dat dorp. Ondertussen werden wij heel enthousiast onthaald door zijn vrienden die samen onder een afdak zaten te chillen. In ons enthousiasme stelde we ons aan iedereen voor, zelfs aan jongens die we blijkbaar al eerder hadden gezien. Beetje jammer haha. Na zo’n 10 minuten meldde Muni dat de pinautomaat werkte en dat ze dus konden gaan. Ik heb in de tussentijd heerlijk gekletst met Boutik over zijn voetbalcarrière. Toen die andere twee terug waren was het tijd om te bidden, het was vrijdag wat betekend dat bijna alle moslims naar de moskee gaan, en aangezien het hele dorp moslim is was zo wat iedereen in of rond de moskee. Aangezien het dorp 2 moskeeën telt en 4000 inwoners past niet iedereen binnen. Na het bidden vertrokken we weer per motor naar het dorpje waar de kanotocht zou zijn, helaas was deze weg niet geasfalteerd wat resulteerde in stofhappen en blauwe billen. Ook het kanoritje had z’n mindere kanten, er waren een heleboel steekvliegen die maar al te graag in onze benen prikten. Het ritje op zich was wel heel mooi, onder een boog van groen, maar helaas erg kort. Niet het hoogtepunt van de dag dus. Na zo’n 20 minuten volgde dezelfde rit weer terug. Bij thuiskomst hadden we niet heel veel tijd om uit te rusten want het was tijd voor de Larabanga tour. In het dorpje staat naar zeggen de oudste moskee van Ghana en een van de oudste van West-Afrika dis is gebouw in een typische Soedanese stijl. De gids en tevens leraar in het dorp vertelde hoe de moskee ontstaan was en vertelde vooral ook veel over de ontwikkelingsprojecten in het dorp en de mogelijkheid daar een bijdrage aan te geven. Het dorp heeft zijn eigen school en medisch centrum en het werkt aan een waterzuiveringssysteem. Nu hou ik er niet zo heel veel van als mensen te veel pushen maar ik snap het natuurlijk wel. Het dorp leeft immers grotendeels van toerisme. Na de uitputtende tour hebben we heerlijk gerelaxed en gespeeld en gekletst met de kindjes. Daarna was het tijd om de tweede Ghanese specialiteit uit te proberen. Fufu met soep. Het zelfde idee als gister alleen was het deeg nu veel steviger, meer broodachtig, en de soep niet slijmerig. Het smaakte echt heel goed! Ook hebben we bush meat (antilope) geproefd, ook erg lekker. Na het eten weer een heerlijke douche en op naar bedje. De dag erna zouden we terug gaan naar tamalé en 5 anderen meiden meeten van onze studie die die dag ook daar zouden zijn. Weer een leuke drukke dag dus!

11 april
Weer vroeg op vandaag want rond half 9 wilden we de bus hebben naar Tamalé. We namen afscheid van het mooie, leuke vriendelijke dorp en stapten de bus in naar de stad. Na een rit van 3 uur stapten we uit pal voor Muni’s huis. Hier mochten we de komende twee nachten slapen, echt super lief! Nadat we ons even opgefrist hadden kwam Shani, een vriend van Muni, ons ophalen en gingen we de andere meiden oppikken bij hun hostel. Shani had hen daar ook naar toegebracht dus hij wist waar het was. Met zijn alle maakten we een tour door de stad waarbij we de lokale markt en de culture markt zagen. Op de culture markt haalden de eerste van ons al hun eerste souvenirtjes binnen en hebben we ook heerlijk gegeten. Voor mij stond er fried rice met tilapia op het menu. Echt superlekker. Volgens Muni en Shani moest ik echter ook het hoofd op eten maar dat vond ik toch niet zo’n strak plan. Na het eten fristen we ons thuis op want vanavond zouden we het Ghanese nachtleven gaan meemaken. We begonnen op een dakterras dat was omgetoverd tot dansvloer. Hier viel ons al op dat het de mannen waren die als eerste en ook het meeste dansen. Ook dansen ze veel uitbundiger maar daar konden wij gelukkig goed in meekomen. Nog een pluspuntje; ze verkopen Smirnoff voor 0,75 cent, stuk beter dan die 6 euro die ze bij ons vragen. Rond een uur of 12 hield het feest op het dakterras op en verhuisden we naar de club. Hier waren veel meer meiden te vinden en ze waren allemaal behoorlijk sexy gekleed. Ook het dansen bestond hier vooral uit fanatiek schuren met z’n tweeën. Ik heb met verbazing gekeken maar me ook enorm vermaakt! Rond een uur of 3 lagen we in bed, een beetje laat aangezien we de dag erna om 8 uur op moesten.

12 april
Vandaag was het namelijk tijd om de krokodillen te gaan bezichtigen! Helaas moesten we daarvoor wel 3,5 uur lang op een plastic krukje in een overvolle hobbelige bus zitten. Eenmaal aangekomen na de vermoeiende reis waren we helemaal blij eindelijk de krokodillen te gaan zien, we zouden er zelfs op mogen zitten! Die blijdschap was helaas heel snel over, het hele gebeuren duurde welgeteld 5 minuten. We hielden allemaal een mini fotoshoot met de krokodil en zagen hem een half levend kippetje opeten en toen was het weer gedaan met de pret. Máár, het zijn wel vette foto’s! op de terugreis waren we helemaal blij dat we niet op een krukje hoefde, de achterbank bleek echter een nog vervelendere plek in deze oude bus. Toen we er in Tamalé eindelijk uit konden voelden we ons allemaal slecht en wilden we zo snel mogelijk eten, naar huis en slapen. Zo gezegd, zo gedaan lagen we om half 9 al in ons nest en hebben we heerlijk lang kunnen slapen ook al moesten we de volgende dag toch vroeg op. Die dag zouden we namelijk afscheid nemen van Muni en onze reis op eigen houtje vervolgen via het oosten.

13 april
Vol goede moed vertrokken we ‘s ochtends samen met Muni naar het busstation. De bus naar Bimbilla, ons doel voor vandaag, zou pas smiddags gaan maar de bus naar Yendi kon elke minuut komen. Dan maar de bus naar Yendi en een keer echter overstappen. De bus naar Yendi was er echter om 11 uur nog steeds niet dus verhuisden we naat een ander station waar de trotro’s zouden vertrekken. Hier bleek dat de trotro naar Bimbilla bijna vol zat, aangezien bussen hier pas vertrekken als ze tot de nok toe vol zitten was dit een goed teken. Helemaal happy stapten we in de bus maar helaas duurde het vervolgens nog 1,5 uur voor de bus daadwerkelijk vertrok, lang leve Ghanese logica! De reis zelf was gelukkig wel heel leuk en mooi en we merkten meteen dat dit gebied een stuk minder toeristisch was. Bij elk dorpje waar we stopten begonnen kinderen te zwaaien en wilden ze dolgraag onze hand aanraken, we voelden ons net een celebrity . niet iedereen was echter even blij met de aandacht die we kregen want een van de dorpsoudsten kwam in een dorp ineens met een stok aanrennen en begon alle kinderen te slaan en weg te sturen. Beetje jammer en vooral ook sneu voor de kindjes. Na een reis van 4 uur kwamen we aan in bimbilla, net op tijd want er bleek een avondklok te zijn vanaf 6 uur. We vonden snel een heerlijk hostel waar we lekker hebben gegeten en geslapen. De volgende dag stond weer een dag reizen op het programma.

Voor nu sluit ik de blog even af en ga ik lekker slapen. Ghana is echt superleuk tot nu. We moeten wel nog steeds wennen aan de hitte en aan de jeuk van alle muggenbulten die we helaas al hebben. ons motto van de reis is dan ook: Deet, zweet en zonnebrandcrème.

Tot de volgende keer allemaal!
Knuffel, Zoë